عصرایران: چهار اصل پیشرفت: مردانگی، عدالت، شرم و عشق است.

 
زندگی، یعنی پژوهش، و فهمیدن چیزی جدید.
 

عشق، به وجود آورنده اعمال زیباست.

 
کار کنیم، زحمت بکشیم، از سرمایه چیزی کم نداریم.

 
احساس اجبار به فداکاری، لازمه زندگی است.

 
انجام وظیفه، لازمه جهش به سوی پیشرفت است.

 شمع امید
 

چهار شمع به آرامی می‌سوختند و با هم گفت وگو می‌کردند.

محیط به قدری آرام بود که گفت وگوی شمع‌ها شنیده می‌شد.

اولین شمع می‌گفت: من «دوستی» هستم، اما هیچ کس

نمی‌تواند مرا شعله‌ور نگاه دارد و من ناگزیر خاموش خواهم شد.

شمع دوستی کم نورتر و کم نورتر شد و خاموش گشت.

شمع دوم می‌گفت: من «ایمان» هستم؛ اما اغلب سست

می‌شوم و خیلی پایدار نیستم.

در همین زمان نسیمی آرام وزیدن گرفت و او را خاموش کرد.

شمع سوم با اندوه شروع به صحبت کرد:

  من «عشق» هستم؛ ولی قدرت آن را ندارم

که همیشه روشن بمانم. مردم مرا کنار می‌گذارند و

اهمیت مرا درک نمی‌کنند. آن ها حتی فراموش می‌کنند

که به نزدیکان خود عشق بورزند!

...و بی درنگ از سوختن باز ایستاد.

در همین لحظه کودکی  وارد اتاق شد.

چشمش به شمع‌های خاموش افتاد و گفت:

شما چرا نمی‌سوزید؟!

مگر قرار نبود تا انتها روشن بمانید؟! 

و ناگهان به گریه افتاد.

با گریه کودک شمع چهارم شروعبه صحبت کرد و گفت:

نگران نباش! تا زمانی که شعله منخاموش نشود، شمع‌های دیگر را روشن خواهم کرد.

من امید هستم.

کودک، با چشم‌هایی که از شادی می‌درخشیدند،شمع امید را در دست گرفت و دوستی، ایمان و عشق را شعله‌ور ساخت.

شمع ”امید“ زندگی شما هرگز خاموش نشود تا همیشه آکنده از ”دوستی، ایمان و عشق“ باشید.

داستان شایعه پراکنی

زنی شایعه ای رادرباره همسایه اش مدام تکرار کرد. در عرض چند روز، همه  محل داستان را فهمیدند.

شخصی که داستان درباره او بود، عمیقاً آزرده و دلخور شد . بعد زنی که آن شایعه را پخش کرده بود، متوجه شد که کاملاً اشتباه می کرده. او خیلی ناراحت شد و نزد خردمندی پیر رفت و پرسید برای جبران اشتباهش چه می تواند بکند.

پیر خردمند گفت: به فروشگاهی برو و مرغی بخر و آن را بکش . سر راه که به خانه می آیی، پرهایش را بکن و یکی یکی در راه بریز .

زن اگرچه تعجب کرد ، آنچه را به او گفته بودند، انجام داد.

روز بعد ، مرد خردمند گفت : اکنون برو و همه ی پر هایی را که دیروز ریخته بودی، جمع کن و برای من بیاور .

در همان مسیر به راه افتاد، اما با نا امیدی دریافت که باد همه پرها را با خود برده.

پس از ساعت ها جست وجو، با تنها سه پر در دست باز گشت .

خردمند گفت : می بینی ؟ انداختن آن ها آسان است؛ اما باز گرداندنشان غیر ممکن است. شایعه نیز چنین است.

پراکندنش کاری ندارد ، اما به محض این که چنین کردی، دیگر هرگز نمی توانی کاملاً آن را جبران کنی.

قورباغه و آب جوش

اگر یک قورباغه تیزهوش و شاد را بردارید و داخل یک ظرف آب جوش بیندازید، قورباغه چه کار می کند؟

جواب : بیرون می پرد! در واقع قورباغه فوراْ به این نتیجه می رسد که لذتی در کار نیست و باید برود!

حالا اگر همین قورباغه یا یکی از فامیل هایش را بردارید و داخل یک ظرف آب سرد بیندازید و بعد ظرف را روی اجاق بگذارید و به تدریج به آن حرارت بدهید، قورباغه چه کار می کند؟

جواب : استراحت می کند… چند دقیقه بعد به خودش می گوید: ظاهراْ  آب گرم شده است و تا چشم به هم بزنید یک قورباغه آب پز آماده است.

نتیجه اخلاقی داستان!

زندگی به تدریج اتفاق می افتد. ما نیز می توانیم مثل قورباغه داستانمان ابلهی کنیم و به گرمای تدریجی آب عادت کنیم و وقت را از دست بدهیم و ناگهان ببینیم که کار از کار گذشته است . همه ما باید نسبت به جریانات زندگی مان آگاه و بیدار باشیم.

سؤال؟ اگر فردا صبح از خواب بیدار شوید و ببینید که بیست کیلو چاق شده اید، نگران نمی شوید؟

پاسخ: البته که می شوید! حتی سراسیمه به بیمارستان تلفن می زنید :الو ، اورژانس، کمک،کمک، من چاق شده ام !

اما اگر همین اتفاق به تدریج رخ بدهد، یک کیلو این ماه، یک کیلو ماه آینده و … آیا باز هم همین عکس العمل را نشان می دهید؟

البته که نه! با بی خیالی از کنارش می گذرید.

برای کسانی که  ورشکسته می شوند ، اضافه  وزن می آورند یا طلاق می گیرند یا آخر ترم مشروط  می شوند، این حوادث دفعتاً اتفاق نمی افتد. یک ذره امروز، یک ذره فردا و سرانجام یک روز هم انفجار و سپس می پرسیم: چرا این اتفاق افتاد؟

زندگی ماهیت انبارشوندگی دارد. هر اتفاقی به اتفاق دیگر افزوده می شود، مثل قطره های آب که صخره های سنگی را می فرساید.

اصل قورباغه ای به ما هشدار می دهد که مراقب شرایطی که به آن عادت می کنید، باشید!

ما باید هر روز این پرسش را برای خود مطرح کنیم: به کجا داریم می رویم؟ آیا ما سالم تر، مناسب تر، شادتر و ثروتمندتر از سال گذشته ام هستم؟

و اگر پاسخ منفی است بی درنگ باید در کارهای خود تجدید نظر کنیم.

خلاصه کلام

شاید این نکته رعب انگیز باشد؛ اما واقعیت این است که هیچ ثباتی در کار نیست. یا باید به جلو پیش بروید یا بلغزید و پایین بیفتید.

ماهی گیران

دو مرد در کنار دریاچه ای مشغول ماهی گیری بودند . یکی از آن ها ماهی گیر با تجربه و ماهری بود، اما دیگری ماهی گیری نمی دانست .

هر بار که مرد با تجربه یک ماهی بزرگ می گرفت ، آن را در ظرف یخی که در کنار دستش بود، می انداخت تا ماهی ها تازه بمانند ، اما دیگری به محض گرفتن یک ماهی بزرگ آن را به دریا پرتاب می کرد !!

ماهی گیر با تجربه از این که می دید آن مرد چگونه ماهی را از دست می دهد، بسیار متعجب بود . بنابراین پس از مدتی از او پرسید :

- چرا ماهی های به این بزرگی را به دریا پرت می کنی ؟

مرد جواب داد : آخر تابه من کوچک است !

گاهی ما نیز همانند همان مرد ، شانس های بزرگ ، شغل های بزرگ ، رویاهای بزرگ و فرصت های بزرگی را که خداوند به ما ارزانی می دارد، قبول نمی کنیم . چون ایمانمان کم است .

ما به یک مرد که تنها نیازش تهیه یک تابه بزرگ تر بود، می خندیم ، اما نمی دانیم که تنها نیاز ما نیز ، آن است که ایمانمان را افزایش دهیم .

خداوند هیچ گاه چیزی را که شایسته آن نباشی، به تو نمی دهد .

این بدان معناست که با اعتماد به نفس کامل از آنچه خداوند بر سر راهت قرار می دهد، استفاده کنی .

هیچ چیز برای خدا غیر ممکن نیست .

به یاد داشته باش :

به خدایت نگو که چقدر مشکلاتت بزرگ است ،

به مشکلاتت بگو که چقدر خدایت بزرگ است.